The Great Houses of Stone

Mijn plan om elke week een blog te schrijven is al na twee weken gesneuveld; wellicht is het jullie al opgevallen dat er vorige week niets is verschenen. De reden waarom is heel simpel, ik had niet zoveel te vertellen. Silveira was Silveira, het onderzoek vorderde rustig maar gestaag en mijn plan om in het weekend Great Zimbabwe te bezoeken is letterlijk in het water gevallen. Elke dag dat ik in Zimbabwe was scheen de zon genadeloos fel, behalve de twee dagen dat ik op pad wilde. Een Indiana Jones avontuur tussen de oude ruïnes van Great Zimbabwe zat er helaas niet in.

Dat is jammer. Great Zimbabwe is namelijk het bewijs dat Afrika in de Middeleeuwen een beschaving kende die veel geavanceerder was dan men ooit dacht. Verder in het noordoosten, in Ethiopië, zijn sporen gevonden van keizer- en koninkrijken die terug gaan tot de Romeinen. Lang werd gedacht dat verder naar het zuiden zulke vormen van beschaving nooit bereikt was. Met de ontdekking van Great Zimbabwe veranderde dat. Graag had ik meer over deze interessante plek verteld, maar een samenvatting schrijven van Wikipedia lijkt me niet zo interessant.

Wat wel een interessant feit is, is dat Zimbabwe zijn naam te danken heeft aan het oude rijk. Dzimba-dza-mabwe betekent in het Shona, de taal van de grootste etnische groep in Zimbabwe, “huizen van steen”. Dat is simpel te verklaren; de huizen uit het oude rijk waren gebouwd in een karakteristieke stijl met, jawel, grote stenen.

Het missen van Great Zimbabwe past wel prima in mijn reisfilosofie; altijd een reden hebben om terug te gaan. Zimbabwe heeft nog meer dan genoeg verborgen parels, dus ik verwacht zeker nog eens voet op Zimbabwaanse bodem te zetten. Helaas was er deze reis weinig tijd om deze parels te ontdekken. Mijn onderzoek op papier zetten was het doel van deze reis.

Een plek die ik gelukkig wel heb mogen bezoeken is Chimanimani, de naam van een stad, streek en gebergte in het oosten van het land, dicht tegen de grens met het onrustige Mozambique. Van onrust is in Chimanimani niets te merken. Silveira beschreef ik al als een plek die zijn charme vindt in de rust, de natuur en de kleinschaligheid van de bebouwing. Alles wat Silveira mooi maakt, is Chimanimani in het kwadraat. We verbleven in het Farmhouse, een voormalig boerderij omgebouwd tot vakantiewoning. Omdat het relatief hoog ligt, is het er aangenaam koel. De bergen zijn bedekt met een intens groene laag gras en de uitzichten zouden niet misstaan op een aanzichtkaart van de Alpen. Het huis zelf is simpel gebouwd, maar bevat alle gemakken die een mens nodig heeft. (Daar bedoel ik geen 70” flatscreen tv en 500mbps wifi mee, wel een buiten douche met houtvuur verwarmd water.) Het geheel wordt geflankeerd door gigantische bomen, waarvan de baobab met een 10 meter hoge schommel in de tuin het meeste opvalt. Verder telt het terrein grote groepen dieren (schapen, honden, koeien, paarden, katten en ganzen), vele gewassen in een grote moestuin en een klein hutje op loopafstand van het Farmhouse; de Writer’s Cottage. In dat huis mocht ik de afgelopen dagen verblijven. Niets meer dan een kleine woonkamer, minikeuken, slaapkamer en badkamer. In de woonkamer stond een bank en een bureau, perfect om verder aan het artikel te werken. Als het aan mij gelegen had, was ik nog veel langer in het hutje gebleven.

Het was de perfecte plek om te werken. Terwijl ik in de kleine kamer aan het werk was, werd ik door niets of niemand gestoord. Op de achtergrond hoorde ik alleen het geluid van zingende vogels, loeiende koeien en het geritsel van bladeren in de wind. Geen auto’s, geen internet, geen schreeuwende mensen. Zo nu en dan kwamen de ganzen in een kaarsrechte lijn voorbij gelopen, ontevreden blazend als je te dichtbij kwam. Af en toe kwamen er kleine kinderen op paarden voorbij. Met de honden werd ik inmiddels dikke vrienden, en elke dag kwamen er een paar meer bij. Ze lagen rustig buiten te wachten en volgden mij overal mee naar toe. Gek gezicht, als je geflankeerd wordt door zes honden.

Het leven was relaxed. Overdag werkten we hard aan het artikel. Om het hoofd leeg te maken maakten we aan het einde van de middag een wandeling in de bergen. Een ritme wat ik het liefst nog weken, maanden, misschien zelfs jaren wilde volhouden. Ik begon steeds beter te begrijpen waarom een aantal belangrijke artistieke werken in soortgelijke huisjes zijn gemaakt, afgesloten van de buitenwereld. Maar aan al het moois komt een einde.

Het goede nieuws; de tweede versie van het manuscript is af. Nog een aantal aanpassingen en we kunnen het voorleggen aan een vakblad. Na vele uren werk, mentale uitputting en de nodige frustratie, is het af. Ik denk niet dat ik ooit zoveel tijd en energie in 4475 woorden tekst heb gestopt. Ik sluit niet uit dat ik mij vaker waag aan onderzoek, maar inmiddels voel ik een sterke behoefte weer in de kliniek te werken. Een artikel schrijven is op het eerste gezicht eindeloos werk. De eerste teksten staan binnen een paar uur op papier, maar daarna begint het schaven. Het was niet ongebruikelijk dat we hele dagen bezig waren enkele zinnen beter op te schrijven, een paar woorden weg te halen en tientallen artikelen te lezen.

Ook met de kinderen werd ik inmiddels dikke vrienden. Wat volgde waren zwaardgevechten met stokken, schommels duwen tot ze de hoogste takken in de bomen aantikten en vooral heel veel vragen beantwoorden.

“Waarom is de binnenkant van de aarde vloeibaar?”
“Waar komen wolken vandaan?”
“Waarom groeit een boom minder snel dan maïs?”
“Hoe worden duinen gemaakt?”

Uiteraard moet nieuwsgierigheid beloond worden, dus naargeestig ging ik zelf op zoek naar antwoorden op deze vragen. Al haakten de kinderen wel af bij mijn uitleg over radioactieve straling en de daaruit vloeiende warmte in het binnenste van de aarde.

En deze wilde ik jullie zeker niet onthouden:

“Waar woon je?”, vroeg Daniël op een zekere avond.
“The Netherlands”, antwoorde ik.
“No-mans land??”, reageerde Daniël verbaast.
“Yes, you can call it that.”
“So you live there by your own?”
“Ja”, zei ik als grap.
“But, if you live there, shouldn’t it be called one-mans land?”

Daniël is zeven jaar jong.

Dit verhaal typ ik vanuit de terminal in Nairobi. Tijd heb ik genoeg, want ik moet acht uur wachten op de vlucht naar Amsterdam. Niet dat ik veel haast heb om naar Nederland te gaan, nu ik net gehoord heb dat het tien graden is.

Zimbabwe is voorbij gevlogen. Eind conclusie: ik heb er een fantastische tijd gehad. Wat mij vooral verbaasde is de relaxte en vriendelijke houding van de (meeste) Zimbabwanen, ondanks alle narigheid die ze door hun eigen regering over zich uitgestort krijgen. Met name in de vorm van een ingestorte economie, werkloosheid en nul kansen op een betere toekomst. Corruptie dat reikt van de president tot aan de politieagenten die je staande houden op de weg, en altijd wel een excuus verzinnen geld van je af te troggelen. Of zoals een oudere Zimbabwaanse man tegen mij zei: “Maybe we are too relaxed. Our own government is killing us, they are money hungry, filling their own pockets. Maybe if we did more, things would change. But I am afraid that everything will only change after that old man dies”, refererend naar de president, Robert Mugabe, die volgens officiële bronnen de 90 ruim gepasseerd is. Al vrees ik zelf dat in de machtsstrijd die dan volgt, het land niet meer stabiel wordt. Helaas heeft Afrika geen reputatie dat machtswisselingen soepel verlopen.

Punt blijft, Zimbabwe heeft nog een hele lange weg te gaan. Laat je echter niet tegenhouden door de slechte reputatie. Het land is veilig, de bevolking is vriendelijk en er zijn meer dan genoeg toeristische trekpleisters, waar het massatoerisme nog niet is neergestreken. Ik kan een bezoek van harte aanbevelen.

Gelukkig wacht mij een volgend avontuur. Aankomende vrijdag vertrek ik naar Suriname. Ik ben benieuwd wat ik daar ga beleven.

In ieder geval bedankt voor de leuke reacties op mijn verhalen. Dat geeft moed om verder te schrijven. Hopelijk gebeurt er in Suriname genoeg dat ik mijn plan om een keer per week iets te plaatsen vol kan houden. Al denk ik dat dat geen probleem moet zijn, met een jungle in de achtertuin, de meest zieke patiënten van het land onder mijn hoede en een cultuur die weer totaal anders is dan alles wat ik eerder heb gezien.

Tot snel!